Λάμπες λαδιού - κασσίτερος · γυαλί

Το λυχνάρι είναι μια λάμπα λαδιού γνωστό απο την αρχαιότητα. Αποτελούταν απο ένα δοχείο για το λάδι και ένα ή περισσότερα στόμια. Αναφορές για τη λάμπα λαδιού έχουμε απο την Οδύσσεια του Ομήρου (XIX,34) και απο τη Μυκηναϊκή Κρήτη (ευρήματα απο ανασκαφές στην Κνωσσό και στην Αγία Τριάδα της Κρήτης). Αργότερα οι Φοίνικες και οι Έλληνες διέδωσαν τη χρήση της στους Ρωμαίους τον 4ο αιώνα π.χ. Μια περαιτέρω ανάπτυξη είχε στα μέσα του 18ου αιώνα μόνο στην Ιταλία, όταν άρχισαν να κατασκευάζονται λάμπες απο ασήμι και απο κασσίτερο με τη μορφή ενός δοχείου που εφάρμοζε πάνω σε ένα βραχίονα και στηριζόταν σε μια μεγάλη βάση. Η παρακμή στην παραγωγή λαμπών ξεκινά απο τα τέλη του 1800 όταν γίνεται εφικτή η διάθεση πιο αποτελεσματικών μέσων φωτισμού. Πάραυτα, μια περιορισμένη παραγωγή επιβιώνει και στον 20ο αιώνα για λόγους καθαρά διακοσμητικούς.

Οι λάμπες λαδιού της συλλογής μας εκτός απο παλαιές συσκευές φωτισμού αποτελούν και περίεργα αντικείμενα μέτρησης του χρόνου. Το αξιοπερίεργο έγκειται στο γεγονός ότι η σταδιακή μείωση της στάθμης του λαδιού μέσα στη φιάλη αντιστοιχεί στο πέρασμα κάποιου χρόνου και η φλόγα, φωτίζοντας τη βαθμολογημένη ράβδο, επιτρέπει χρήση της λάμπας και τις βραδυνές ώρες.