Κηροπήγια - κασσίτερος · γυαλί · κρύσταλλο

Η λέξη "ΚΗΡΟΠΗΓΙΟ" είναι σύνθετη απο το ουσιαστικό "κηρός" (κερί) και παράγωγο του ρήματος "πήγνυμι" (πήζω,στερεώνω). Το κηροπήγιο ήταν γνωστό στον αρχαίο κόσμο και κατείχε μεγάλη ποικιλία μορφών.

Στην Κρήτη και στις Μυκήνες τα κηροπήγια ήταν απο πέτρα και διέθεταν ένα χαμηλό στήριγμα. Οι Ετρούσκοι παρήγαγαν ένα μεγάλο αριθμό κηροπηγίων, ειδικά απο τον 7ο αιώνα και μετά, συνήθως μεταλλικών με έναν κάθετο άξονα λείο ή σφυρήλατο που ακουμπούσε επάνω σε πόδια και κατέληγε στο άνω μέρος σε θήκες ή ακίδες μυτερές ή αγαλματίδια που έφεραν τα κεριά. Κατά τα ελληνιστικά χρόνια τα κηροπήγια ήταν μπρούντζινα ή μαρμάρινα. Στη Νεο-Αττική περίοδο (νεοκλασσικά χρόνια) τα μαρμάρινα κηροπήγια αποκτούν σχήμα κόλουρου πυραμίδας. Στο Μεσαίωνα η χρήση τους ήταν άκρως θρησκευτική, τα μπρούντζινα κηροπήγια της αρχαιότητας τοποθετούνταν επάνω στο ιερό ενώ τα μαρμάρινα ακολουθούσαν τη ρωμαϊκή παράδοση. Στη διάρκεια της Γοτθικής περιόδου για το σχεδιασμό των κηροπηγίων αντιγράφονται σύνθετα αρχιτεκτονικά μοτίβα με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά. Με τον ερχομό της Αναγέννησης γίνονται αντικείμενα τέχνης, γλυπτά πλούσια διακοσμημένα. Στα 1600 πρωτοεμφανίζονται κηροπήγια ως είδος διακόσμησης εσωτερικού χώρου. Στα 1700-1800 η κατασκευή τους είναι πιο μεγαλοπρεπής και επιδέξια, με περισσότερα μπράτσα για να υποβαστάζουν περισσότερα κεριά.

Η συλλογή μας συμπεριλαμβάνει κηροπήγια απο κασσίτερο, βάσεις για κεράκια ρεσό, μοντέρνα κηροπήγια "Lui"-"Lei" της σειράς Century και κομμάτια εμπνευσμένα απο το παρελθόν.